سلام
من همیشه جمعه ها یه حس غریبی دارم
نمیدونم چه حسی؟ و چرا؟
ولی حتی اگه پیش بهترین آدم زندگیم باشم یا حتی بهترین تفریحات رو داشته باشم
فقط کافیه یه لحظه از اون حس و حالِ خوب بیام بیرون و حواسم پرت بشه
با خودم میگم خب که چی؟!
یعنی همیشه همین حس با من بوده که جمعه ها اگه بی نهایت هم خوشحال باشم و از ته دلم بخندم
آخر شب یه حال عجیبی میاد سراغم و میرم توو فکرِ اینکه یه هفته ی دیگه هم گذشت ...
امروز 24 مردادماه همون سالیه که یه جورایی بدون عید و دید و بازدیدِ همیشگی شروع شد!
بدون عیدی گرفتنا و دورهمی های خانوادگی... همش بخاطر یه ویروسی که حتی با چشم قابل دیدن نیست
چقدر آدما عزیزانشون رو از دست دادن فقط بخاطر بی احتیاطی ...
چند وقته دارم فکر میکنم که چه روزهای خوب و بی دغدغه ای داشتم
چقدر دورهمی هایی که میرفتم و واسم تکراری و خسته کننده بود!
چقدر راحت از خونه بیرون میرفتم و میتونستم هوای آزاد رو تنفس کنم ...
همین چیزهایی که واسه همه عادی بود حالا شده آرزو!
حسرت خوردن و آه کشیدن من چیزی رو عوض نمیکنه...
الان میتونم بهتر ببینم و بهتر زندگی کنم و قدر چیزهایی که دارم رو بدونم
من با خودم میگم میتونست بدتر از این هم اتفاق بیافته!
ویروس کرونا میتونست عواقب بدتر از اینو داشته باشه ولی ...
ولی الان من با دست های سالم خودم دارم اینا رو مینویسم و با چشمام براحتی دارم میبینم
دارم یاد میگیرم که ...
همیشه توی بدترین شرایط به این فکر میکنم که میتونست بدتر از این هم باشه ولی من میگردم اون اتفاقایی رو پیدا میکنم که واسم عادی شده، که شاید هیچوقت نمیدیدم
انقدر عادی ها رو میبینم که بشه خاص ...
که بخاطر همه عادی ها بگم خدایا شکرت!
راستی گفتم جمعه ...
جمعه ها یه نفر باید باشه که این حجم از دلتنگی ها رو با خودش ببره ...
جمعه ها همیشه منتظر هستم
ولی نمیدونم چقدر ...
همین که حس میکنم یه حال عجیبی دارم ...
همین که یه نفر باید بیاد تا حال این دنیا خوب بشه، کافیه ...
والسلام
.
به وقت #24 مردادماه
